سلام علی آل یاسین

ماه شعبان ماهي است منسوب به پيامبر اعظم (صلي الله عليه و آله) كه خود مي‌فرمودند: شعبان ماه من است و رمضان ماه امت من‎‎؛ و مي‌فرمودند خداي ببخشايد و بيامرزد او را كه با پاس داشتن حق ماه من ، مرا ياري كند»[1]. مولاي متقيان امام علي (عليه السلام) نيز در باره اين ماه پر فضيلت مي فرمايد: «از آن روز كه پيام پيامبر (صلي الله عليه و آله) را درباره شعبان شنيده‌ام هرگز روزه آن ماه را از دست نداده‌ام و اگر خدا بخواهد هرگز نيز آن را از دست نخواهم داد»[2].
از پيامبر گرامي اسلام نيز نقل است كه آن حضرت اين ماه را روزه مي‌داشت و به ماه رمضان وصل مي‌كرد و مي‌فرمود: «شعبان ماه من است هر كه يك روز از اين ماه را روزه بدارد بهشت بر او واجب مي‌شود»[3] و از حضرت امام صادق (عليه السلام) نيز نقل است كه چون ماه شعبان فرا مي‌رسيد حضرت امام سجاد اصحاب خود را جمع مي‌كرد و مي‌فرمود:

«اي گروه اصحاب من مي‌دانيد اين چه ماهي است، اين ماه شعبان است و حضرت رسول (ص) مي‌فرمود: شعبان ماه من است پس روزه بداريد اين ماه را براي محبت پيغمبر خود و تقرب به سوي پروردگار خود كه از پدرم حسين (ع) شنيدم كه فرمود: از پدرم اميرالمؤمنين شنيدم كه هر كه ماه شعبان را براي محبت پيغمبر خود و تقرب به سوي خدا دوست بدارد خدا او را در روز قيامت به كرامت خود نزديك گرداند و بهشت را بر او واجب نمايد»[4].

صفحات: 1· 2

سعدی در بیان حکایتی می گوید:

موسی علیه السلام ، درویشی را دید از برهنگی به ریگ اندر شده. گفت: ای موسی! دعا کن تا خدا عزوجل مرا کفافی دهد که از بی طاقتی به جان آمدم. موسی دعا کرد و برفت. پس از چند روز که از مناجات باز آمد، مرد را دید گرفتار و خلقی انبوه برو گرد آمده. گفت: این چه حالت است؟ گفتند: خمر خورده و عربده کرده و کسی را کشته. اکنون به قصاص فرموده اند.

«وَلَوْ بَسَطَ اللّه ُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوَ فِی الاَْرْضِ؛ اگر خداوند درِ هر نوع روزی را بر بندگانش می گشود، در زمین ستم پیشه می کردند». (شورا:27) موسی علیه السلام ، به حکمت جهان آفرین اقرار کرد و از تجاسر خویش استغفار.

پیام متن:

آن کس که توانگرت نمی گرداند

                                               او مصلحت تو بهتر از تو داند

منبع:حوزه نت

پرسش : اهداف رسالت پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلّم) در کلام امام علی(علیه السلام) چگونه بیان شده است؟

امام علی(علیه السلام) در بخشی از خطبه دوم نهج البلاغه بعد از تحکیم پایه هاى شهادت به توحیدو یگانگى خدابه سراغ دوّمین و مهمترین اصل بعد از توحیدیعنى شهادت به نبوّت مى رود و مى فرماید: (من گواهى مى دهم که محمّد بنده و فرستاده اوست)؛ «وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ». آرى پیش از آن که محمّد(صلی اللهعلیه وآله وسلّم) رسول خداباشد بنده خاصّ او بود و تا بنده خاص نباشد به مقام رسالت نمى رسد؛ ضمناً شهادت به بندگی، پاسخى است به آنها که رسولان خدارا تا سرحدّ الوهیت بالا مى بردند و بزرگترین افتخار آنان را که عبودیتشان بود از آنها مى گرفتند. سپس رسالت و ماموریت پیامبر(صلی اللهعلیه وآله وسلّم) را این چنین توصیف مى کند، مى فرماید: (او را با دین و آیین آشکار و نشانه روشن و کتاب نوشته شده و نور درخشان و روشنایى تابنده و امر و فرمان قاطع و بى پرده فرستاد)؛ «اَرْسَلَهُ بِالدّینِ الْمَشْهُورِ وَ الْعَلَمِ الْمَاثُورِوَ الْکِتابِ الْمَسطُورِ، وَالنُّورِ السّاطِعِ وَ الضِّیاءِ اللامِعِ، وَ الاَمْرِ الصّادِعِ».

در این که این تعبیرات ششگانه عمیق و پرمحتوا اشاره به چه امورى است تفسیرهاى گوناگونى وجود دارد. نخست این که «دین مشهور» اشاره به آیین اسلامو «علم ماثور» اشاره به معجزات و «کتاب مسطور» اشاره به قرآنو «نور ساطع» اشاره به علوم الهى پیامبر و «ضیاء لامع» اشاره به سنّت آن حضرت و «امر صادع» (به قرینه آیهفَاصْدَعْ بِما تُومَرُ)اشاره به ترک تقیّه و اظهار توحیدبدون پرده در برابر مشرکان و مخالفان است. این احتمال نیز وجود دارد که «نور ساطع» و «ضیاء لامع» توضیحات بیشترى درباره قرآن مجید باشد چرا که قرآن مایه روشنایى افکار و جوامع انسانى است. سپس به هدف نهایى رسالت پیامبر(صلى الله علیه وآله) و آوردن قرآنمجید و معجزات و قوانین و احکام الهى مى پردازد و مى فرماید: هدف از این بعثت و تجهیزات همراه پیامبر، چند چیز بود. هدف این بود که (شبهات را از میان بردارد و با دلایل و منطق روشن استدلال کند و به وسیله آیات الهى مردم را از مخالفت خدابرحذر دارد و از کیفرهایى که به دنبال مخالفت دامنگیرشان مى شود بترساند)؛ «اِزاحَهً(لِلشُّبُهاتِ، وَ احْتِجاجاً بِالْبَیِّناتِ، وَ تَحْذیراً بِالآیاتِ وَ تَخْویفاً بِالمَثُلاتِ». در تفسیراین چهار تعبیر نیز مى توان گفت که «اِزاحهً لِلشُّبُهاتِ» اشاره به حقایقى است که در پرتو براهین الهى روشن مى شود و هرگونه شک و شبهه را مى زداید و «وَ احْتِجاجاً بِالْبَیِّناتِ» اشاره به معجزات حسّى است که براى گروهى که استدلالات عقلى، آنان را قانع نمى کند، موجب یقین و ایمان است و «تحذیر به آیات» تهدید به مجازاتهاى اخروى و «تخویف به مثلات» تهدید به مجازاتهاى دنیوى است همان گونه که در قرآنبه آن اشاره شده است، مى فرماید: «وَیَسْتَعْجِلُونَکَ بِالسَّیِیَهِ قَبْلَ الْحَسَنَهِ وَ قَدْ خَلَتْ مَنْ قَبْلِهِمُ الْمَثُلاتُ»؛ (آنها پیش از حسنه و رحمت الهى از تو تقاضاى شتاب در سییه و عذاب مى کنند با این که پیش از آنها بلاهاى عبرت انگیز، بر گذشتگان نازل شده است).

گرفته شده ازسایت:www.makarem.ir