سلام علی آل یاسین

با «نام و یاد ایزد دانا دوباره….» آغاز به سخن که می کنی.
از لا به لای کلماتت طنین صدای انبیا به گوش می رسد.
تبار این کلمه ها به اندیشه هایی می رسد که خزانه دارشان لقمان حکیم بود.
تو میراث دار گنجینه های حکمتی!
آغاز به سخن که می کنی، کلمه ها به پرواز در می آیند، بالا می روند و می پیوندند به کانون هر چه «کلمه طیّبه» است.
سخن بگو تا چشم ها از خواب ندانستن برخیزند، تا قدم های خشکیده توانی تازه بگیرد، تا حرف ها و گفته ها مهمانمان کنند در لحظاتی چند.
سخن بگو تا حروف الفبا، دانه دانه بر زمین باران ندیده جانمان ببارد و خوشه خوشه، حدیث زندگی از وجودمان بروید.
نام عشق را تو به ما آموختی
نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

گرفته شده از سایت حوزه