سلام علی آل یاسین

امام ابعاد عرفانی عید قربان را اینگونه تبیین می‏کند: «مسئله قربانى فرزند يك باب است كه به حسب البته ديد نوع بشر، مسئله مهمى است، لكن آن چيزى كه مبدأ اين عمل مى‏شود، آن چيزى كه مقابله ما بين پدر و پسر را در آن جا متحقق مى‏كند، اين يك مسائل قلبى و روحى و معنوى است، فوق اين مسائلى كه ماها مى‏فهميم. ما همين مى‏گوييم كه ايثار كرد، قربانى كرد و واقعاً اين طور بوده است، مهم هم هست. لكن آيا در نظر ابراهيم هم ايثار بوده است؟ ابراهيم هم در نظرش اين بوده است كه حالا يك چيزى، تحفه‏اى مى‏برد پيش خدا؟ اسماعيل هم- سلام اللَّه عليه- در نظرش بوده كه يك جانفشانى دارد مى‏كند براى خدا؟ يا مسأله اين نيست. اين مسئله‏اى است كه تا نفسانيت انسان هست، خوديت انسان هست، ايثار اسمش هست. من ايثار مى‏كنم در راه خدا فرزندم را، من ايثار مى‏كنم در راه خدا جان خودم را. اين، براى ما مهم است و زياد مهم است، براى ابراهيم نيست مسأله اين، ايثار نيست. ابراهيم خودى نمى‏بيند تا ايثارى كرده باشد، اسماعيل خودى نمى‏بيند تا ايثار كرده باشد. ايثار اين است كه من هستم و تو هستى و عمل من و براى تو و ايثار. اين، در نظر بزرگان اهل معرفت و اولياى خدا شرك است، در عين حالى كه در نظر ما كمال بزرگى است، ايثار بزرگى است.

عيد براى ما يك معنا دارد، براى ابراهيم و براى پيغمبرها يك معناى ديگرى دارد، ما هم عيد مى‏كنيم، آنها هم عيد مى‏گيرند، لكن آنهايى كه عيد مى‏گيرند عيد لقاست، آنها عود مى‏كنند به آن جايى كه از آنجا ظاهر شدند و عيد مى‏گيرند براى اين امر، البته بعد از ارجاع به- باز از آن معناى سير الهى- بعد از ارجاع اسمش عيد مى‏شود. و بعدهاى معنوى‏اش بسيار زياد است و دست ما از آن كوتاه است و بعدهاى سياسى و اجتماعيش هم زياد است و زياد بوده است و اميدواريم كه زياد بشود.»

منبع:

صحيفه امام، ج‏19، ص 49